Livingstone

Het is  al een maand geleden dat we nog geblogd hebben, dus hier volgt een superlang verslag!

Tijdens het verlengd paasweekend zijn we met ons vieren naar Lusaka geweest, want in het weekend is er hier echt niet veel te beleven.. Daar zijn we naar een Afrikaans markt geweest en bij het eerste marktje hadden we al redelijk veel gekocht. Echt, supermooie souvenirs! Ik had bijna alles gekocht! En hier leer je ook goed onderhandelen, want aan muzungu’s (blanken) vragen ze meestal het dubbel van de normale prijs (wat nog altijd redelijk weinig is).

’s Avonds hebben we nog wat van de luxe in Lusaka geprofiteerd: goed gaan eten en naar de cinema. Daarna gingen we naar een karaokébar om mijn zangtalent te laten horen, maar het was gesloten :(. Echt spijtig, de karaokébar weet niet wat ze gemist hebben!! Alle andere bars waren precies ook gesloten en uiteindelijk zijn we beland in een cocktailbar, waar later een gevecht tussen een klant en medewerker ontstond. Er werd onderandere met glas gegooid, dus we hebben ons vlug uit de voeten gemaakt!

Maandag zijn we naar de Botanische tuinen en de zoo geweest. Eigenlijk was dat niet zo speciaal en na anderhalf uur gingen we terug naar Manda Hill Mall om nog eens goed te eten :) De steak is daar keilekker! Vraag maar aan Sandrien! Ze heeft daar waarschijnlijk al 6 keer steak gegeten :) Maar zondag kozen we beide voor een pasta met vis en dat is ons niet echt goed bevallen… ’s Avonds zat ik op ’t wc en ’s ochtends Sandrien… Annelies en Chloë vertrokken maandagavond al naar huis en Sandrien en ik bleven nog een nachtje, want dinsdag kwamen haar ouders en mijn zus in Lusaka aan!!!!!!!!!!!!

Sandrien haar ouders kwamen om 10u aan, Hanne om 14u. Ik stond haar op te wachten met een blaadje in mijn hand, waarop Hannibal stond :) :) :). ’t Eerste wat ze deed, was 5 knuffels geven: van mama, papa, tante, zijzelf en ons Emmie :). En ’t tweede wat ze deed, was haar kleren uitdoen, want ’t was echt warm toen! Hup in de taxi en naar het busstation. Na anderhalf uur wachten, vertrok de bus eindelijk (met 7 op de achterbank, help!). Door de file kwamen we maar aan om 9u in Kabwe. Vlug in ons bed, want Hanne was keihard moe en de wekker stond al om 6 uur…

De volgende dag hebben we heel veel gezongen (en een beetje lesgegeven :) ). De leerkrachten uit Schellebelle waren ook op school en maakten een Belgische ontbijt. Ze gaven ook workshops rond HIV en maakten een lied om in een musical rond gender te gebruiken. En amai, die leerlingen zongen zoooo mooi! Echt prachtig!

Na school gingen Hanne en ik vlug naar huis, want als afscheidscadeau wilde ik aan elke leerling een stukje cake geven. Op Career Day, een dag waarop de leerlingen verkleed naar school komen in het beroep dat ze willen worden, zei Samuel dat hij bakker wil worden. De volgende dag had hij cake voor ons gebakken en echt, dat was niet te eten! Hij had er enkel bloem, suiker en water ingedaan… Dezelfde dag had ik cake voor hem gemaakt en natuurlijk wilden de andere leerlingen ook cake (het was dan ook heel lekkere cake). Ideaal dus als afscheidscadeau! Sandrien had voor elke leerling fritas gekocht, een soort van oliebol. De leerlingen hadden die dag dus goed gegeten! ;)

Vrijdagochtend vertrokken we (Luc, Christine, Sandrien, Chloë, Hanne en ik) met de bus naar Lusaka om vandaar een bus naar Livingstone te nemen. Van 9u tot 21u op de bus! Echt niet normaal! Ons hotel maakte onze dag nog een beetje goed. Mooie kamers, niet duur en een eigen douche en toilet. ’t Waren wel stapelbedden, maar dat was dan weer een positief iets voor Chloë :D.

De volgende dag gingen we naar de Victoriawatervallen! Magnifiek! Er lopen daar heel veel bavianen rond en als je ook bavianen tegenkomt, blijf uit hun buurt! Hanne was bijna aangevallen door een mama-baviaan, wat uiteindelijk wel grappig was :D. Daarna hebben we heel veel foto’s genomen van de watervallen. Echt de moeite om te zien! En er was daar ook een brug en wanneer je op die brug liep, werd je kletsnet. Echt nog cool :). Gelukkig hadden we regenjassen gehuurd (sexy!).

En er was ook nog een andere brug… De brug die Zambia en Zimbabwe verbindt en in het midden van die brug kan je … bungeejumpen! We waren overtuigd om te springen, maar toen we andere mensen zagen springen, kregen we toch wat schrik… Na lang nadenken, besloten Sandrien en ik om te springen. Voor we sprongen, gingen we nog vlug naar het toilet, maar toen ik op het platform stond, moest ik alweer naar het toilet. Echt bangelijk (gelijk dat Den John zou zeggen)! Ik vond het vooral kiezig om naar beneden te kijken. ‘k Heb echt duizend keer oh my god gezegd. Maar toen keek ik recht voor me uit, handen wijd open, rustig in –en uitademen en JUMP!

Na onze jump was Chloë ook overtuigd en haar jump was echt supergrappig. Chloë heeft hoogtevrees en ’t duurde daarom wel eventjes vooraleer ze sprong . Maar achteraf was ze zo content ;) We hebben alle drie de foto’s en de film gekocht, dus je kan onze sprong altijd nog bekijken ;).

Zondag hebben we gerelaxt in het Royal Livingstone Hotel. En het klinkt zo chique zoals het is! Een terras dat een beetje over de Zambezi rivier komt en met uitzicht op de watervallen. Zon, zicht op de watervallen, een cocktail en goed gezelschap. Wat moet een mens nog meer hebben? :) ’s Avond hebben we daar ook naar de zonsondergang gekeken. Prachtig! Toen zat het terras echt overvol. Daarna hebben we daar nog gedineerd. We kregen zelfs een stoeltje voor onze handtas! Maar uiteindelijk hebben we maar 30 euro per persoon betaald, wat voor ons goed meevalt, maar voor Zambianen is dit echt duur.

Maandag vertrokken we allen op safari in het Chobe National Park in Botswana. Hanne en ik voor 1 dag, Sandrien en Chloë voor 1 dag en 1 nacht en Christine en Luc voor 2 dagen en 1 nacht. Het weer was opnieuw zalig en in de voormiddag voerden we op de Chobe rivier en in de namiddag met een 4x4 door de wildernis. En we hebben olifanten in overvloed gezien! Echt vetcool! Nijlpaarden, heel veel vogels, giraffen, soort van hagedis, hertjes, wilde honden, buffels… maar geen leeuw :( geen luipaard :( Dat was wel spijtig! Sandrien en Chloë hebben veel meer dieren gezien, dus als je ooit gaat, kies voor 1 dag en 1 nacht!

Na de safari waren we wel goed verbrand en ’s avonds hebben we nog met 2 gasten van Engeland naar het voetbal gekeken. Manchester United speelde tegen Manchester City. Zij waren voor ManU en wij voor City (met Kompany!) en City heeft gewonnen! ;) En ’t waren nog mooie Engelsmannen wi… ;) Allé, dat vond ik toch :D. Sandrien en Chloë vonden dat die ene op een trol geleek :(

Dinsdag zijn Hanne en ik nog naar lokale marktjes geweest en opnieuw hebben we souvenirs gekocht. ‘k Heb ook aan mijn beste vriendjes gedacht, dus er staat hier een cadeautje op je te wachten!! ;) Daarna hebben we nog wat in de zon gelegen (met resultaat dat Chloë keihard verbrand was) en gezwommen in het zwembad.

Woensdagochtend vertrokken we terug met de bus naar Lusaka en in 6,5 uren waren we er al! En elk stoeltje had zelfs een eigen TV. Wat een awesome bus! Daar hebben we eigenlijk niet veel gedaan, want in Lusaka is er echt niet veel te doen (behalve Manda Hill Mall :D) We verbleven in Kalulu Backpackers en ze hadden enkel nog maar een 3-persoonskamer vrij. Resultaat: geen goede nachtrust. De volgende nacht sliepen we in een dorm. Een male dorm! Er sliepen dus nog 2 mannen bij ons, Zambianen. En geloof me, die kunnen snurken!!! Om 2 uur ’s nachts werden we allemaal wakker omdat die kerel zo hard snurkte! 80 decibel hé! Sandrien had al met de deuren gegooid, maar hij werd maar niet wakker! En na driekwartier had ‘k er echt genoeg van: licht aan, bed uit, hoesten en in mijn handen klappen voor zijn gezicht. Oef, hij was wakker en hij draaide zich gelukkig om toen ik dat vroeg. Dat was allemaal zonder Hanne, want donderdagavond vertrokken Hanne en Sandrien haar ouders terug naar huis. Ons Hanneke had het toch wat moeilijk op de luchthaven! Maar het was echt superleuk met haar! Ze mag nog komen ;)

Als je ook zin hebt om te komen, we zijn hier nog tot 16 mei. Nog een goede maand dus… En als je niet kan komen, kan je altijd een super vet cool verrassingsfeest organiseren? We komen aan op 16 mei, om 22u in Zaventem. Hopelijk tot dan! :) :) :)

 

Cupcakes

Hallo iedereen!

Vrijdag was het Women’s Day, een dag waarnaar de vrouwen al heel lang naar uit kijken. Om 8u verzamelden alle vrouwen (voornamelijk uit scholen en andere instellingen) zich bij het Civic Centre, om uiteindelijk om 10u30 te vertrekken... In een stoet liepen we dan daar de straten. Spijtiggenoeg droegen wij niet dezelfde chitenge’s als de andere leerkrachten. Elke organisatie draagt namelijk chitenge’s uit dezelfde stof, maar onze school had ons niet binnen het budget gerekend. Het was die dag heel warm en chitenge’s + warm weer gaat echt niet samen! Zweten! En Chloé was gigantisch verbrand. Zaterdag had ze zelfs blaren op haar schouders!

De vrijdag zelf hebben we nog beslist om ’s avonds een housewarming te gegeven. De gasten waren uitgenodigd om 19u30, maar er kwam maar niemand… Geoffrey was onderweg, maar vond de weg blijkbaar niet… En om 21u kwamen Molly, Rasj, Cluny and Collin, zelfs met een geschenkje! ’t Was een heel gezellige avond ;)

Zaterdag was een dag waar we al heel lang naar uitkijken. Eindelijk gingen we de tabaksfarm van Rasj zien. Hij had ons al verteld dat het 3 uren duurt vooraleer je alles gezien hebt. Molly had ons nog gesmst om te zeggen dat Cluny ons ging komen oppikken om 16u, maar blijkbaar wist Cluny daar niets van, waardoor we pas om 18u30 bij Rasj aankwamen… Te donker om zijn bedrijf te zien :( Gelukkig zijn we hier nog eventjes en het zal wel nog eens passen om zijn bedrijf te zien ;). Bij Rasj hebben we gebarbecued en daarna hebben we de beentjes losgegooid! Eerst bij Rasj thuis, maar daarna zijn we naar Chez N’temba geweest om eens goed uit de bol te gaan ;)

De zondag was echt saai en ’t regende veel. ’s Avonds zijn we naar Tuskers geweest en daar kwamen we toevallig Molly en Rasj tegen. Samen hebben we dan nog presidenten gespeeld en ‘k was eigenlijk wel goed wi :p.

Dinsdag was het ‘Youth Day’, dus alle leerlingen waren vrij en dus ook de leerkrachten ;). We hebben er eens goed van geprofiteerd en zo lang mogelijk geslapen :p. Zelfs meer dan 12 uren :D. Sandrien is in de namiddag terug in haar bed gekropen, want sinds zondag heeft ze een enorme verkoudheid. Chloé en ik zijn naar Rasj geweest om samen met Molly het verjaardagscadeau voor Cluny voor te bereiden. Chloé, Molly en Cluny werken allemaal in Shitima, een school waar ongeveer 400 leerlingen zitten. Molly kwam op het idee om voor iedereen cupcakes te maken. 450 in totaal! ’s Ochtends hadden Molly en Rasj al alle cupcakes gebakken en wij hielpen met het versieren. En ik kan zeggen, 450 is echt veel! Tijdens het versieren heb ik maar 1 cupcake gegeten, maar ik heb wel veel glasuur in mijn mond gestoken… Met gevolg dat ik ’s avonds echt veel pijn in mijn buik had. ‘k Dacht dat ‘k ging overgeven! Sandrien heeft die nacht bijna geen oog dichtgedaan. Ze is opgestaan met hevige koppijn en is terug in haar bed gekropen. De leerkrachten hoopten allemaal dat ze snel beter werd en vooral Mr. Sitali, want als Sandrien niet beter wordt, moet hij zelf zijn examen van Engels opstellen…

Donderdag was Sandrien nog niet helemaal beter, maar vrijdag kwam ze terug mee naar school. Man, wat een kutdag! Ik moest het eerste lesuur geven en Sandrien het laatste, dus we zaten van 7 tot 13u op school. Daarna gingen we naar Tuskers om een bevestiging van de booking van Sandrien haar ouders te halen en omg, dat duurde keilang vooraleer we die geprinte bevestiging kregen. ‘k Was bijna in slaap gevallen in hun zeteltjes… Daarna bezochten we nog de lokale marktjes om een verjaardagscadeau voor Cluny te zoeken, maar we vonden enkel brol. En daarna nog naar de Shoprite om eten… Volgeladen vertrokken we eindelijk terug naar huis. ’s Avond gingen we naar Cluny z’n verjaardagfeest en daar heb ik voornamelijk weer veel gegeten… Je kon er ook poolen en pingpongen (totdat de pingpongtafel het begaf) en Sandrien kan dat nog een beetje goed! Daarna ging iedereen nog naar Chez N’temba om te dansen, maar wij waren zo moe en gingen al terug naar huis. Eindelijk slapen!

Vele groetjes en binnen precies 2 maanden zijn we al terug thuis! Wat vliegt de tijd hier!

Xoxo

Sandrien en Karen

 

We hebben een HUIS!!!

Hallo iedereen!

We zijn superblij, want we hebben onze eigen maaltijd klaargemaakt: worst, gebakken patatjes en broccoli. Heerlijk! Gisteren zijn we verhuisd naar een huis met supergrote living, badkamer met bad en toilet, een apart toilet, douche, keuken en 3 slaapkamers. Én de prijs is hetzelfde als voordien! Echt de max hier (behalve de kakkerlakken, spinnen en mieren)! Binnen een paar dagen zouden we zelfs warm water moeten hebben. Het huisje ligt wat afgelegen en toch nog dichtbij de hoofdweg, waar we busjes kunnen nemen. Awesome dus!

Vorige week vrijdag was het sportdag. We  gingen samen met de beste lopers naar Kafuelammas om tegen andere scholen te strijden. Het was echt super, maar wel een hele lange en warme dag! Om 7u kwamen we aan op het school en daar zou een bus ons oppikken. Uiteindelijk zijn we vertrokken om 8u, maar dit kon de leerlingen helemaal niet deren. Iedereen hoorde ons passeren door het gezang van de leerlingen :D. Sandrien hielp met Mr. Lungu om de scores bij te houden, terwijl ik hielp met het eten. De leerlingen maakten onmiddellijk een eigen vuurtje (op kolen) en maakten de kip, kool en nshima klaar. Nshima is dus supermakkelijk om te maken: water en bloem. Maar je moet wel heel veel spieren hebben om het klaar te maken. Je moet echt superlang in de nshima roeren, terwijil het aan het dikken is. Eerst keek ik gewoon toe, maar toen heb ik ook eens geprobeerd om te roeren en de leerlingen begonnen allemaal te lachen :D.

Aangezien het superwarm was, zijn er heel veel leerlingen flauwgevallen. Zij kregen geen water en sommigen liepen zelfs 3,5 km… Er was enkel water voor de leerkrachten… En je flesje moet je hier niet weggooien, want de kinderen gebruiken dit om er zelf water in te doen.

Zaterdag zijn we uitgeweest en amai, het is toch heel anders dan in België! Ik dacht wel dat de mannen nog erger gingen zijn, maar uiteindelijk viel het heel goed mee. Maar de mannen komen dus wel direct praten en dansen, maar eens je zegt dat je niet wil dansen, laten de meesten je ook gerust. Geoffrey (Zambiaan en organisator van Unisport) was ook speciaal naar de discotheek ‘Life@40’ gekomen om ervoor te zorgen dat we ons konden amuseren zonder de irritante mannen. Echt een bère kerel is dat! Spijtiggenoeg was Annelies niet mee, want ze had wat last van haar darmen… Maar we hebben haar goed gesoigneerd en nu is ze terug helemaal de oude! ;)

Nu zitten we net in de helft van onze didactische stage (lesgeven) en het is heel aangenaam! Het is wel verrassend  hoe weinig de leerlingen weten… Ik begon deze week een nieuw hoofdstuk: gehele getallen en 2+6 was zelfs al moeilijk, terwijl de leerlingen in het eerste middelbaar zitten… Hun Engels is ook heel gebrekkig. Ze wisten tot vandaag zelfs niet wat ‘correct’ en ‘false’ betekent. Maar ze zijn wel super vriendelijk en lief :) Vandaag moest ik het eerste uurtje lesgeven en ik kwam binnen in de klas en iedereen was stil aan het werken. Heerlijk om een dag zo te starten! Er waren zelfs enkele leerlingen uit andere klassen die vroegen of ze mijn les mochten  bijwonen. Ongelofelijk hoe graag de leerlingen hier willen bijleren! I love it!

Morgen nog 2 uurtjes lesgeven en vrijdag is er geen les, want…. Het is WOMEN’S DAY! Onze chitenge’s zijn gemaakt en vrijdag zullen alle vrouwen met hun chitenge door de straten paraderen. ’t Is wel wat raar om ons in zo’n Afrikaans kleed te zien :D maar foto’s volgen zeker nog!

Heel veel groetjes vanuit het zalig warme Zambia (be jealous!)

XOXO

P.S. GELUKKIGE VERJAARDAG, EMMIE!!!

Happy birthday Chloë!

Oké, vorige week zaterdag zijn Chloë en ik dus mee uitgeweest met Cluny en Molly. De muziek is leuk, buiten aan de “discotheek” was er een optreden in openlucht. Binnen was het vooral zweten, en mannen ontwijken geblazen. Naast ongeveer 5 mannen die vanop afstand staren, zijn er ook een tiental mannen die de hele avond pogingen doen om blanke vrouwen te versieren. De manier waarop kan subtieler: “Hey, you are lovely. Can I take you home? I want to marry you.”.

De vrouwen waren wel heel vriendelijk, velen wilden ons de Zambiaanse dansmoves leren.

Aangezien Chloë en ik pas om 3u thuis waren (naar Zambiaanse normen superlaat), was het zondag gewoon skypen met het thuisfront en chillen.

Onze eerste week lesgeven ging vlot. Mijn vakleraar heeft een halve les bijgewoond, en eenmaal is de deputy supervisor komen observeren. Karens vakleraar komt wel meestal kijken, maar de observatieformulieren moeten ingevuld worden door de directie. Het invullen gebeurt (nogal raar) in overleg met ons. Omdat ze ‘niet zouden willen dat we niet akkoord gaan met het commentaar’.

Op vrijdag was er ‘sportdag’ op school. Er was een soort van competitie tussen de leerlingen vanaf Grade 5. De besten van de competitie mogen komende vrijdag deelnemen aan een competitie met andere scholen. De competitie was niet zo vrolijk als het in België zou zijn. De leerlingen werden soms gedwongen om verder te lopen als ze al – letterlijk- omver vielen van uitputting. Mr. Kazembe leidde het gebeuren, met een rubberen in de stok om opgevers of kinderen die in de weg stonden te slaan. Eén meisje dat hij keihard geslagen had terwijl ze aan het lopen was heeft de hele dag gemankt omdat het zoveel pijn deed. Heel lastig voor Karen en mij om te zien hoe de leerlingen soms behandeld worden zonder iets te kunnen doen. Maar onze stagebegeleider ging dit aankaarten met de directeur van de school, omdat slaan hier wel verboden is.

Vrijdagmiddag zijn we dan vertrokken naar Lusaka voor Chloë’s verjaardagsweekend. Een ‘gezellige’ busrit van bijna 3 uur op een propvolle bus. Sommige mensen werden van hun stoel gejaagd om ons te laten zitten, zij moesten dan vooraan in de bus op de grond zitten.

’s Avonds hebben we goed gegeten in Backpackers en hebben we daar nog een cocktail gedronken. Ook een ‘boeiend’ gesprek met een zatte Zambiaan die ons wist te vertellen dat sociaal werkers en buitenlandse vrijwilligers zakkenvullers zijn, mocht niet ontbreken…

Zaterdag hadden we een verrassingsactiviteit gepland voor Chloë. Na een rit van een dik halfuur op een verschrikkelijk slechte weg kwamen we aan in het olifantenweeshuis. Daar voeden ze olifantjes op tussen 1 en 3 jaar die zijn achtergelaten of die hun moeder verloren zijn. Als de olifantjes oud genoeg zijn, worden ze overgebracht naar Kafue Wildlife Park, zodat ze terug in het wild kunnen leven. Zeer schattig om zo’n kleine olifantjes te zien spelen met elkaar en met de verzorgers!

’s Avonds zouden we normaal uitgaan, maar we zijn in Backpackers blijven plakken met 3 Zuid-Afrikanen. We hebben dan maar een hele avond baco gedronken op hun kosten en muziek en woorden uitgewisseld. ’t Waren toffe gasten, maar dat Afrikaans is toch een raar taaltje…

Zondag hebben we uitgeslapen, goed ontbeten, en zijn we dan op ons gemak naar huis gegaan. Toen we toekwamen in het busstation, kwam ik tot de constatie dat mijn iPhone verschwunden was. Grote paniek natuurlijk! Gebeld naar de taxichauffeur, die godzijdank een eerlijke man was. Mijn telefoon lag nog in zijn auto, en hij is hem nog komen brengen voor we vertrokken. De terugrit was een heel stuk aangenamer dan de heenrit, in een betere bus die niet zo vol zat.

Zondagmiddag hebben we doorgebracht in Tuskers, maar jammer genoeg mochten we niet in het zwembad omdat het niet behandeld was, en we dus een goeie kans maakten op vieze beestjes in het water. ’s Avonds in Tuskers nog een goed gegeten voor we naar huis gingen. ’t Weekendje Lusaka heeft ons allemaal veel deugd gedaan. Een heel weekend zalig gegeten en geen Afrikaanse mannen die ons ten huwelijk vroegen, eindelijk rust!

Valentijn is hier zoveel cooler!

Hier zijn we weer met meer avonturen! ;)

Dinsdagochtend stonden we al vroeg op, want Geoffrey ging mij rond 7u komen oppikken aan school om samen naar Unisport te gaan. Uiteindelijk was Geoffrey daar om 7u45. Hij nam mij eerst mee naar zijn huisJE en daarna vertrokken naar de plaats, waar Unisport tijdelijk gevestigd is. Volgens Geoffrey ging het een wandeling van 10 à 15 minuten zijn… Ja, man! Een halfuur! Gelukkig was het toen nog niet zo warm! Lesgeven in Unisport is een hele moeilijke taak, want de kinderen spreken helemaal geen Engels en 5+3 was al een hele moeilijke opgave, terwijl ze nu al breuken aan het optellen waren… Een klaslokaal is een klein kamertje met enkel een bord en een paar stenen, die als stoelen dienden. (zie foto: kinderen in Unisport)

Na 2 uur lesgeven vertrok ik terug richting Buyantanshi om nog enkele lessen te observeren. En wat een wonder, ik vond de weg helemaal terug! Toen was het de beurt aan Sandrien om naar Unisport te vertrekken, maar ook zij vond het heel moeilijk om les te geven. Je weet niet wat de kinderen al kunnen en ze begrijpen je nauwelijks. En we weten ook niet hoe je hen  het best een nieuwe taal aanleert.

Toen ik klaar was met observeren, vertrok ik opnieuw naar Unisport. Man, nu was het echt wel heel warm en ’t beste van allemaal: toen ik daar aankwam, vertrokken we (de ‘leerkrachten’ van Unisport, Sandrien en ik) gewoon terug richting stad. En geen spoor meer van Geoffrey. De leerkrachten van Unisport nemen blijkbaar ook heel graag omwegen en we bleven maar wandelen en wandelen, terwijl de zon fel scheen. Om daarna op onze positieven te komen, gingen we een frisse cola in Tuskers drinken. Dat deed deugd!!

Een uurtje later kwam Rozemarijn (een studente die ook voor Unisport werkt) ons halen om samen met Geoffrey naar de mijnen te gaan. Daar moesten we een brief afgeven met de vraag of zij Unisport kunnen helpen met materiaal. We wandelden dus opnieuw… Eindelijk aangekomen, wist de commissaris ons te vertellen dat we een uur te laat waren en dat we dus een andere keer moeten terugkomen. Oh my god,  toen hadden we het echt gehad. En we waren dan ook nog eens verbrand!
Terug in stad, waren we aan het wachten op een busje om ons naar huis te voeren. En er passeerde echt geen enkel busje… Zo warm, zo moe en zo verbrand… MAAR toen zagen we SUBWAY en dit maakte ons iets gelukkiger :). Het was daar lekker koel en die broodjes waren superrrrrrrrrrrrrr!

Een dag om dus gauw te vergeten!

Valentijnsdag was daarentegen een dag om nooit te vergeten! Er was in de Safari Lodge een Valentijnsfeest, waarop Chloé, Annelies en wij uitgenodigd waren. Wij gingen eerst een taxi nemen naar de Safari Lodge, maar Rensj (een hele rijke man!) passeerde net bij ons huisje. Hij moest ook nog Maggie oppikken en oh my god, zij kon alleen maar over seks praten! In het begin was het nog grappig, maar bij onze zevende gang (jawel, zeven gangen!!) hadden we wel genoeg van haar mopjes. Er werd live romantische muziek gespeeld door Simon en zijn Duitse vrienden. Ook Molly, de stagebegeleider van Chloé, zong enkele liedjes. Zij werd geassisteerd door Chloé, die de micro moest vasthouden. Eigenlijk heel grappig om naar te kijken :D. Rensj voerde ons ook terug naar huis en bij de vraag hoeveel we hem schuldig waren, zei hij: ‘Just get out the car’. Vervoer, drank en eten waren dus helemaal gratis! WE LOVE RENSJ!

Zaterdag gingen we kijken naar een voetbalmatch tussen Shitima en Sables, de stageplaatsen van Chloé en Annelies. Het ging er heel officieel aan toe: iedereen in dezelfde shirtjes en handjes schudden. Een echte belevenis voor de kinderen! En amai, die kinderen werden echt gek wanneer er een goal werd gemaakt: alle supporterende kinderen liepen op het veld. Echt gek! En ook ik heb meegevoetbald, maar ik denk niet dat ik een meerwaarde was voor het team… Toen merkte ik pas hoe erg het gesteld is met mijn conditie…

Na de match gingen we naar Tuskers. Sandrien at een cheeseburger met frietjes en na haar lovende woorden over de burger, denk ik toch dat ik de volgende keer ook een burger zal nemen! Annelies en ik gingen al redelijk vroeg naar huis, terwijl Sandrien en Chloé nog energie overhadden om uit te gaan. En het is dus waar wat er gezegd wordt: er komen 10 mannen rond je staan en ze ‘berijden’ je been. Gelukkig was Cluney mee, want hij greep telkens subtiel in wanneer een jongen te ‘sociaal’ werd.  

Morgen zullen we voor het eerst  lesgeven in Buyantanschi! Fingers crossed!

Eerste schooldag!

Onze luie zondagmiddag  met UNO en manielen beëindigden we in de Irish Pub, waar we naar de rugby konden kijken. De taxichauffeur had echter Isis street begrepen en wist niet waar de Irish Pub was. Gelukkig wisten Annelies en Chloé nog ongeveer waar de pub was ;). Tijdens de spannende wedstrijd tussen Ierland en Engeland merkten we dat er in de pub ook heel veel meisjes van plezier komen, die na wat gefluister met een man naar buiten gaan… Engeland won de wedstrijd, maar ik snapte er echt bijna niks van. Gelukkig kon Sandrien me de spelregels een beetje uitleggen ;).

Na een lekkere steak of kip met frietjes belden we dezelfde taxichauffeur ISAAC die ons gebracht had. Hij was vrij goedkoop en veilig (met de auto!), dus we hadden zijn nummer gevraagd. Hij had een cijfer te weinig gezegd, maar de barman was zo vriendelijk om een taxi te bellen, een dure taxi…

We konden niet kijken naar de finale van de Afrika Cup tussen Nigeria en Burkina Faso (met Belgische coach Paul Put!), want vandaag moesten we om 5u15 opstaan. Tot iedereens spijt (ook de Zambianen vonden het jammer) is Nigeria voor de vierde keer gewonnen. We weten nu ook dat er om 6u nog geen busjes rijden, maar gelukkig pikten twee Amerikanen ons op, die ons in de stad afgezet hebben. Anders was het zeker 30 minuten wandelen!

Om 6u30 kwamen we aan in onze school aan. Als eerste. De ‘assembly’ begint nochtans om 7u. En wat een assembly! De leerlingen zingden, dansten en er werd ook een rappend gedicht voorgedragen. Echt cool! Daarna stelden we ons voor en aangezien De Backer en Vandenberghe moeilijk uit te spreken is, zijn we vanaf nu Ms. Sandra en Ms. Karen. De leerkrachten gingen ervan uit dat we nu al les gingen geven, maar ze begrepen wel dat we eerst willen observeren.

In een klas zitten ongeveer 30 à 35 leerlingen, dus dat valt wel goed mee.  De lessen zijn echt massa’s theoretisch gericht. Sandrien observeerde een Engelse les, waar de leerkracht de leerstof gewoon op het bord schreef en maar 2 vraagjes stelde. Mijn leerkracht valt nog goed mee. Hij stelt veel vragen, maar de leerlingen moeten wel heel veel vanbuiten leren. Ze moeten veel definities meerdere malen in koor opzeggen. Als de leerlingen niet goed opletten of een fout antwoord geven, krijgen ze een tik (eerder een harde mep) op hun kop, heel bizar om te zien. De andere leerlingen lachen de leerling die gemept wordt gewoon een beetje uit. Maar ik denk niet dat het de leerlingen motiveert om te proberen antwoorden in de les als een fout antwoord zo afgestraft wordt…

We hebben trouwens al 3 nieuwe vrienden gemaakt! 2 Zambiaanse vrouwen, die vlakbij ons huisje in Moyo Village wonen en ze willen heel  graag hun zaterdagavond doorbrengen met ons. Én ze vinden wiskunde leuk! ;) De knappe Duitser Simon hebben we ook ontmoet en woont ook in Moyo Village. Dat wordt leuk… ;)

Na het einde van de schooldag, om 13u, spraken we af met Geoffrey en Rozemarijn van Unisport. We namen de taxi naar een stuk grond dat Unisport gekocht heeft. Daar moeten nu klassen en sportvelden komen, maar dat zal wel nog een eindje duren. En toen kwamen we terecht in de gevangenis! Maar wees gerust, we hadden niets verkeerd gedaan ;). In Zambia kan je namelijk gevangenen huren om te werken en dat zou ideaal zijn voor het nieuwe stuk grond van Unisport!

Je kan trouwens niet geloven hoeveel keer we hier al ‘Taxi?’ gehoord hebben! Ongelofelijk! Dat is hier echt wel dé job.

Ziezo, jullie zijn weer op de hoogte ;) Tot binnenkort!

Lazy Sunday

Alweer enkele dagen gepasseerd in Kabwe! Vrijdagochtend zijn we voor het eerst naar onze stageschool (Buyantanshi school) geweest voor een eerste kennismaking. De Head-teacher, Mr. Kahangu, is een man met gezag die zijn school ongelooflijk graag ziet. Hij was zeer enthousiast over onze stage en zat al in met ons in verband met het huisje. We hebben al enkele schoolboeken meegekregen naar huis om eens te kijken waarmee ze hier bezig zijn op school. Karen en ik gaan alletwee lesgeven aan Grade 8 en 9, wat in België het eerste en tweede middelbaar zou zijn. In het kantoor van Mr. Kahangu hangt een overzicht waarop je kan zien hoeveel kinderen nog hun beide ouders, nog 1 ouder of geen ouders meer hebben. Zo'n 600 meisjes hebben nog beide ouders, 400 hebben nog 1 ouder en 350 zijn wees. Cijfers voor de jongens heb ik niet onthouden... Harde cijfers, maar wel belangrijk om te weten als je 3 maand met die kinderen moet samenwerken natuurlijk. De klasjes bestaan uit minstens 25 leerlingen, wat goed meevalt. Vorig jaar waren er veel klasjes van 60 leerlingen, maar Mr. Kahangu heeft die aantallen dit jaar sterk verminderd (godzijdank). Maandag gaan we voor het eerst observeren op Buyantanshi en ontmoeten we onze vakleerkrachten.
Maandag hebben we ook afgesproken met Geoffrey, onze begeleider in Unisport (organisatie die les en sport voorziet voor straatkinderen in Kabwe). Na al het lovende commentaar over Geoffrey zijn we nu toch echt wel benieuwd wat voor iemand hij is!!

Vrijdagavond zijn we dan pizza gaan eten met stagebegeleiders van Annelies en Chloé (de sociaal werkers) in Tuskers hotel. Heel lekkere pizza en zalige plek: aan een zwembad in een grote rustige tuin (groot contrast met het constante lawaai op straat).

Het weekend in Kabwe is een beetje raar. Het is hier merkelijk drukker dan in de week, omdat de mensen vrij hebben. Maar blijkbaar is het hier doodnormaal dat je je weekend van 's morgens vroeg tot 's avonds laat stomdronken doorbrengt... Overal dwalen hier zatte mensen rond die je lastigvallen, dus ik denk dat we onze weekends voornamelijk thuis zullen doorbrengen!

Vanmiddag gaan we op zoek naar een Irish Pub, net buiten het centrum van Kabwe om daar naar een rugbymatch te kijken tussen Ierland en Engeland. Aangezien 2 van de stagebegeleiders van Annelies en Chloé Engels en Iers zijn, zou dat wel dikke pret moeten zijn... Ik ben benieuwd of we er geraken!

Ahja, morgen moeten we om 5.15u opstaan om naar onze stageplaats te gaan... Om 6.45u start de school op maandag, want dan is er assembly. De andere dagen begint de les om 7.20u, maar de leerkrachten moeten er om 7.00u zijn. Dat betekent dus dat we hier vroege vogeltjes zullen worden.